Ο Αλέξης Τσίπρας έριξε μπηχτές κατά του Στέφανου Κασσελάκη.
Στον γραπτό χαιρετισμό του που διαβάστηκε στη σημερινή παρουσίαση του βιβλίου των γνωστών στελεχών του χώρου, Αντώνη Κοτσακά και Χάρη Τσιόκα ο Αλέξης Τσίπρας έριξε γερές μπηχτές κατά του Στέφανου Κασσελάκη τονίζοντας ανάμεσα στα άλλα: «Κάποιοι έχουν αφεθεί στην λατρεία της εικόνας, στο αδειανό πουκάμισο μιας επικοινωνίας που αγνοεί επιδεικτικά την ουσία» και φωτογραφίζοντας ουσιαστικά τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
«Το πρώτο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησαν μια “έφοδο στον ουρανό” που, όπως κι αν κρίνει κανείς το αποτέλεσμά της, άφησε βαθύ αποτύπωμα τόσο στην πορεία της χώρας, όσο και στις συνειδήσεις» ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.
«Μια ιστορική διαδρομή ενδιαφέρουσα, σε χαμηλούς τόνους, που καταγράφει τα συν και τα πλην, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Χρήσιμη για όσους δεν έχουν αφεθεί σήμερα στην μεταπολιτική, στην λατρεία της εικόνας, στο αδειανό πουκάμισο μιας επικοινωνίας που αγνοεί επιδεικτικά την ουσία. Και δυστυχώς έχει διεισδύσει και στο στρατόπεδο της προόδου» τόνισε ο κ. Τσίπρας, «φωτογραφίζοντας» κατά ορισμένους τον Στέφανο Κασσελάκη.
Από την άλλη απέρριψε την ιδέα του αναχωρητισμού αναφέρντας ότι: «δεν υπάρχουν δυστυχώς εύκολες απαντήσεις κι αυτό αφορά κυρίως στην Αριστερά και στα κόμματα του προοδευτικού τόξου», για να συμπληρώσει πως «σε μια χώρα με παράδοση όχι μόνο λαϊκών αγώνων, αλλά και στενής διασύνδεσης της κρατικοδίαιτης ελίτ με τη συντηρητική Δεξιά, που οδηγεί σε κάθε είδους αντιδημοκρατικές πρακτικές και εκτροπές, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να μετρούν προσεκτικά κάθε τους βήμα».
«Όχι για να υποστείλουν τους στόχους τους, αλλά για να μπορέσουν, συνδυάζοντας την αποφασιστικότητα με τη σύνεση, να κάνουν πράξη τις ίδιες τους τις δεσμεύσεις» καταλήγει ο κ. Τσίπρας.
Αναλυτικά ο χαιρετισμός του Αλέξη Τσίπρα:
«Πολύ φοβάμαι, ότι σε εποχές δύσκολες, επικίνδυνες, ακόμα και σκοτεινές, για την Ελλάδα και τον κόσμο, όπως η σημερινή, έχουμε πλεόνασμα ερωτήσεων και έλλειμμα απαντήσεων.
Δεν υπάρχουν δυστυχώς εύκολες απαντήσεις κι αυτό αφορά κυρίως στην Αριστερά και στα κόμματα του προοδευτικού τόξου.
Προφανώς οι αξίες που κινούν την πρόοδο παραμένουν επίκαιρες, αλλά η μετατροπή τους σε κτήμα της κοινωνίας, σε υλική δύναμη, και εν τέλει σε καθημερινή πράξη απαιτεί πολύ περισσότερα από την θέληση και την αποφασιστικότητα.
Δεν ήμουν ποτέ και δεν είμαι και σήμερα θιασώτης της απογοήτευσης και του αναχωρητισμού, που προκαλεί η δύσκολη πραγματικότητα και τα αναπάντητα ερωτήματα. Αντίθετα, πιστεύω πάντα στη σκέψη του Ρομέν Ρολάν, που υιοθετήθηκε και έγινε γνωστή από τον Γκράμσι: Στην απαισιοδοξία της νόησης και την αισιοδοξία της βούλησης.
Κι αυτή είναι, για τη δική μου τουλάχιστον ανάγνωση, η γραμμή που διατρέχει το βιβλίο του Αντώνη Κοτσακά και του Χάρη Τσιόκα.
Μια ιστορική διαδρομή ενδιαφέρουσα, σε χαμηλούς τόνους, που καταγράφει τα συν και τα πλην, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Χρήσιμη για όσους δεν έχουν αφεθεί σήμερα στην μεταπολιτική, στην λατρεία της εικόνας, στο αδειανό πουκάμισο μιας επικοινωνίας που αγνοεί επιδεικτικά την ουσία. Και δυστυχώς έχει διεισδύσει και στο στρατόπεδο της προόδου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απαντήσεις για το αύριο δεν μπορούν να δοθούν χωρίς τη μελέτη και τη γνώση του χτες. Και το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια συμβολή ακριβώς στην κατεύθυνση αυτή.
Και μπορεί να γίνει για όλους μας μια αφορμή για αυτοκριτική ματιά στο παρελθόν, που θα βοηθήσει το μέλλον. Με την ψυχραιμία που ο χρόνος και μόνο αυτός χαρίζει.
Και πάντα με τη διάθεση, την αισιοδοξία της βούλησης, να εξοπλιστούμε με τη γνώση και τα σύγχρονα εργαλεία για να μπορέσουμε να αλλάξουμε ό, τι εμφανίζεται και διαφημίζεται με εμφανή σκοπιμότητα ως αναλλοίωτη και αιώνια πραγματικότητα.
Δεν έχω σκοπό, δεν ξέρω κι αν έχω τη δυνατότητα, για μια ενδελεχή αποτίμηση της πενηντάχρονης διαδρομής που αποτελεί το αντικείμενο του βιβλίου. Μπορώ να αναφερθώ όμως, διαβάζοντάς το, αλλά και κωδικοποιώντας τις δικές μου εμπειρίες και τις εμπειρίες του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάποιες σκέψεις, που ίσως να έχουν κάποια σημασία.
Το πρώτο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησαν μια «έφοδο στον ουρανό», που όπως κι αν κρίνει κανείς το αποτέλεσμά της, άφησε βαθύ αποτύπωμα τόσο στην πορεία της χώρας, όσο και στις συνειδήσεις.
Και δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια των ελίτ που δυναστεύουν τη χώρα να ξαναγράψουν την Ιστορία. Να αλλοιώσουν ακόμα και την ιστορική μνήμη. Και έχουν το know how, αν κρίνουμε από το πώς σε άλλες εποχές έκαναν πολύ χειρότερα, μεταμορφώνοντας τους δωσίλογους της κατοχής σε εθνικόφρονες και τους αντιστασιακούς σε προδότες.
Το δεύτερο είναι ότι καμιά καλή πρόθεση, κανένα καλό πρόγραμμα, δεν αρκεί, αν δεν έχουμε την καθαρή ματιά για να διαβάσουμε σωστά τους συσχετισμούς και τις διαθέσεις της κοινωνίας. Γιατί πάντα στην πολιτική είναι σοβαρό τι λες, αλλά ακόμα πιο σοβαρό ποιος το ακούει.
Και το τρίτο είναι ότι σε μια χώρα με παράδοση όχι μόνο λαϊκών αγώνων, αλλά και στενής διασύνδεσης της κρατικοδίαιτης ελίτ με τη συντηρητική Δεξιά, που οδηγεί σε κάθε είδους αντιδημοκρατικές πρακτικές και εκτροπές, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να μετρούν προσεκτικά κάθε τους βήμα. Όχι για να υποστείλουν τους στόχους τους, αλλά για να μπορέσουν, συνδυάζοντας την αποφασιστικότητα με τη σύνεση, να κάνουν πράξη τις ίδιες τους τις δεσμεύσεις.
Με τις σκέψεις αυτές θα ήθελα να ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο του Χάρη και του Αντώνη και πιο αισιόδοξες οι μέρες που θα μας συναντήσουν».
