Στην Ολομέλεια της Βουλής διεξήχθη η συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών και ενημέρωση του σώματος από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη που έκανε και το σχετικό αίτημα βάσει του άρθρου 142 Α του Κανονισμού, για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Κατά την έναρξη της δευτερολογίας του ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα σχόλια περί πίνακα «νεκρής φύσης» του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Θέλω να σχολιάσω αυτά τα οποία άκουσα από τον Νίκο Ανδρουλάκη για τη διάσκεψη στο Σαρμ ελ Σέιχ. Μιλήσατε για νεκρή φύση, δηλαδή για μία σκηνική παρουσία από ότι κατάλαβα η οποία ενδεχομένως να μην ταίριαζε στην αισθητική σας. Ότι πήγαμε μόνο για τη φωτογραφία, ότι ουσιαστικά η παρουσία μας εκεί ήταν περιττή. Αναρωτιέμαι κύριε Ανδρουλάκη εάν δεν είχαμε προσκαλεστεί τι ακριβώς θα λέγατε ότι η Ελλάδα περιφρονήθηκε, ότι η Ελλάδα δεν παίζει κανέναν ρόλο, ότι είναι ασήμαντη. Τώρα που πήγαμε εκεί σας ενόχλησε η σκηνική παρουσία. Εάν ήσασταν εσείς τι θα κάνατε, θα πιάνατε τον κ. Τραμπ από το πέτο και θα λέγατε “Go back κ. Τραμπ”. Θα κάνατε κάτι διαφορετικό από αυτό το οποίο έκαναν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες οι οποίοι βρέθηκαν εκεί», είπε αρχικά ο κ. Μητσοτάκης.
«Το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν παρούσα σε αυτή τη διάσκεψη ήταν αν μη τι άλλο μία αναγνώριση ότι η χώρα μας παίζει έναν σημαντικό ρόλο όχι μόνο σήμερα αλλά και στην επόμενη ημέρα για την ειρήνευση στη Γάζα, με την ελπίδα ότι πράγματι θα μπορέσουμε να περάσουμε από αυτή την προσωρινή εκεχειρία σε μία μόνιμη ειρήνη που θα έχει χαρακτηριστικά τέτοια που θα επιτρέψει στον παλαιστινιακό λαό, κυρία Κωνσταντοπούλου, να αποκτήσει ένα κράτος που θα διοικείται από μια παλαιστινιακή οντότητα και θα βρίσκεται δίπλα με το κράτος του Ισραήλ με ασφάλεια και ειρήνη», πρόσθεσε.
«Βαθύτατη περιφρόνηση ότι όλοι οι αρχηγοί μίλησαν με την ανοχή του προεδρείου διπλάσιο χρόνο από ότι είχαν. Ελπίζω και εύχομαι ο νέος κανονισμός της Βουλής να επιβάλει αυστηρά περιθώρια χρόνου ώστε να μη διαιωνίζεται η κατάσταση περιφρόνησης του κοινοβουλίου με πρώτη διδάξασα την κ. Κωνσταντοπούλου. Υπάρχουν κανόνες και πρέπει να γίνουν σεβαστοί.
Για ΣΥΡΙΖΑ και το εργασιακό νομοσχέδιο, άκουγα τη συζήτηση και όταν είδα τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας, τα μισά και πάνω ψηφίστηκαν με πάνω από 180 βουλευτές και επειδή βρέθηκε σε δύσκολη θέση γιατί είχε τροπολογίες υπέρ των εργαζομένων αποχωρήσατε. Δείξατε τη διγλωσσία και υποκρισία σας
Κύρια Ανδρουλάκη θα λέγατε go back Trump αν δεν μας καλούσαν στη σύνοδο για τη Γάζα;
Ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε για «νεκρή φύση». Αν δεν είχαμε προσκληθεί τι θα λέγατε; Ότι είμαστε ασήμαντη και περιφρονήθηκε. Τι θα λέγατε; go back Trump; Η Ελλάδα ήταν παρούσα και είναι αναγνώριση ότι η χώρα παίζει ένα σημαντικό ρόλο για ειρήνευση στη Γάζα ότι θα περάσουμε από την προσωρινή εκεχειρία σε μια μόνιμη ειρήνη. Και στην Παλαιστίνη που θα έχει κυβέρνηση δίπλα από το Ισραήλ, με ασφάλεια και ειρήνη. Κανείς δεν ανέφερε ότι δημιουργός της κατάστασης ήταν η επίθεση της Χαμάς λες και δεν έγινε ποτέ. Έχω πει ότι η αντίδραση του Ισραήλ ξεπέρασε κάθε όριο. Δεν δικαιολογεί οποιοσδήποτε στόχος να αποτελεί αφορμή για τον θάνατο παιδιών. Δεν το έχετε ακούσει κα Κωνσταντοπούλου. Και είπατε με προσβλητικό τρόπο ότι ήρθαν εδώ παιδιά από τη Γάζα εδώ. Δεν το κάναμε σόου. Ξέρετε με την προσπάθεια τα φέραμε; Η στάση μας είναι ξεκάθαρη στα ζητήματα αυτά. Αν εμείς είχαμε αναγνωρίσει σήμερα το κράτος της Παλαιστίνης -που θα κάνουμε όταν έρθει η στιγμή- θα βοηθούσε ή θα δυσχεραίνει τη χώρα. Με τη στάση μας δείξαμε ότι έχουμε έντιμες σχέσεις και είμαστε σωστά τοποθετημένοι ώστε αύριο να παίξουμε σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις.
Μπορεί να ξενίζει ο τρόπος του Τραμπ και οι ΗΠΑ είναι στρατηγικός εταίρος μας, οπότε θα συνιστούσα περισσότερη προσοχή. Είμαι πρωθυπουργός και προσπαθώ να υπερασπίζομαι τη χώρα και φροντίζω να μην είναι το ρεντίκολο της Ευρώπης όπως ήταν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν επί των ημερών σας περίγελος η Ελλάδα κ. Φάμελλε. Ξεχάσατε ότι γίναμε ρεντίκολο με το δημοψήφισμα.
Για Τουρκία: Οικτρή αποτυχία λένε η μη συνάντηση με Ερντογάν. Με τη Μελόνι έγινε το ίδιο και δεν υπήρξε αντίδραση στην Ιταλία. Δεν ξέρω αν οι λόγοι του Ερντογάν για αναβολή ήταν πραγματικοί ή προσχηματική. Μπορεί να ενοχλήθηκε με την Chevron, με τα θαλάσσια πάρκα και να αντέδρασε έτσι ο Τούρκος πρόεδρος. Δεν είναι η πρώτη φορά. 3 χρόνια που δίναμε μάχη στον Εβρο με το μεταναστευτικό, ο Ερντογάν ελεγε “Μητσοτάκης γιοκ” κι εγώ έλεγα ότι επιδιώκουμε τον διάλογο. Το ίδιο και τώρα. Θα συναντηθώ ξανά μαζί του και θα πω ότι λέω κάθε φορά δημόσια. Αν η Τουρκία θέλει κονδύλια από το safe θα πρέπει να ξέρει ότι περνάει απο συμφωνη γνωμη της Ελλάδος.
Αφήστε τις κορώνες πατριωτισμού, δεν είναι σκοπός η ρήξη με την Τουρκία
Ας αφήσουμε τις κορώνες πατριωτισμού και ας σκεφτούμε ότι έχουμε ενα σκληρό διαπραγματευτικό όπλο. Δεν είναι σκοπός η ρήξη με την Τουρκία. Το νέο Ελσίνκι που ανέφερε ο κ. Ανδρουλάκης, το έχουμε πετύχει. Όλοι ξέρουν ότι η Τουρκία θα πρέπει να αλλάξει στάση με Ελλάδα και Κύπρο για να έρθει πιο κοντά στην Ευρώπη. Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία θα πρέπει να απαλλάξει την Ελλάδα από την απειλή πολέμου και να σταματήσει η ανυπόστατη ιστορία γκρίζων ζωνών στο αιγαίο. Κι άλλες χώρες αντιλαμβάνονται το ότι να έρθουν πολύ κοντά στην Τουρκία δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ευρώπης. Γιατί αν η Ρωσία θεωρείται Νο1 απειλή θα πρέπει η Ευρώπη να αντιδράσει και η Τουρκία είναι πολύ κοντά στη Ρωσία. Αγοράζει πετρέλαιο, από εκεί. Ξέρει η Ευρώπη ότι θα πρέπει να είναι προσεκτική με την Τουρκία. Και σας διαβεβαιώνω ότι το αντιλαμβάνονται πολλές χώρες.
Ολόκληρη η δευτερολογία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, στη συζήτηση με αντικείμενο την ενημέρωση του Σώματος για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής
Επιτρέψτε μου, κα Πρόεδρε, να ξεκινήσω με ένα επί της αρχής θέμα που αφορά τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται αυτές οι συζητήσεις.
Έχουμε πει πολλές φορές -και είχα την εντύπωση ότι είχαμε καταφέρει να επιβάλουμε στους εαυτούς μας ένα πλαίσιο αυτοδέσμευσης- ότι αν θέλουμε να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις που να μπορούν και οι πολίτες να τις παρακολουθούν, οφείλουμε στοιχειωδώς να τηρούμε τον χρόνο. Το θεωρώ βαθύτατη περιφρόνηση και προς εμένα αλλά και προς τους συναδέλφους ότι ουσιαστικά όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης μίλησαν, με την ανοχή του Προεδρείου, ουσιαστικά διπλάσιο χρόνο από αυτόν τον οποίον είχαν. Και δεν είχαν λίγο, είχαν 20 λεπτά.
Αυτή η κατάσταση, κα Πρόεδρε, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Ελπίζω και εύχομαι ο νέος τροποποιημένος Κανονισμός της Βουλής να μπορέσει, επιτέλους, να επιβάλλει αυστηρά περιθώρια χρόνου σε όλους τους ομιλητές, μηδενός εξαιρουμένου, ώστε να μην διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση της απόλυτης περιφρόνησης των θεσμών, του κοινοβουλίου, με πρώτη διδάξασα προφανώς την κα Κωνσταντοπούλου. Διότι θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει τους κανόνες της και αυτοί θα πρέπει να γίνονται σεβαστοί.
Ένα δεύτερο εισαγωγικό σχόλιο, το οποίο αφορά -θέλω να αναφερθώ εδώ στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ- σε αυτά τα οποία έγιναν στην αίθουσα στη χθεσινή ονομαστική ψηφοφορία για το εργασιακό νομοσχέδιο. Παρακολουθούσα τη συζήτηση και πραγματικά θα πίστευε κανείς ότι έχει επέλθει ο «εργασιακός μεσαίωνας», ακούγοντας όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της αντιπολίτευσης να στηλιτεύουν εν συνόλω το νομοσχέδιο αυτό. Όταν, όμως, είδαμε τα αποτελέσματα της ονομαστικής ψηφοφορίας, 47 άρθρα, παραπάνω από τα μισά, ψηφίστηκαν από πάνω από 180 βουλευτές.
Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μη βρεθεί στη δύσκολη θέση να αναγκαστεί να καταψηφίσει μια σειρά από άρθρα τα οποία εμφανώς ήταν υπέρ των εργαζομένων, αποχώρησε. Για να μην εκτεθείτε, κ. Φάμελλε, στη βάσανο της ονομαστικής ψηφοφορίας, για να αναδειχθεί περίτρανα η απόλυτη και αφόρητη διγλωσσία και υποκρισία σας και ο τρόπος με τον οποίο φροντίζετε κάθε φορά να διαστρεβλώνετε την πραγματικότητα και να παρουσιάζετε μια άλλη εικόνα για τα νομοσχέδια τα οποία ψηφίζονται σε αυτή την αίθουσα.
Έρχομαι τώρα στο ζήτημα το οποίο μας απασχόλησε σήμερα, αφού δώσω μια απάντηση στην κα Κωνσταντοπούλου. Αναφερθήκατε σε μια δίκη η οποία ξεκίνησε στη Λάρισα χθες και εγκαλέσατε την κυβέρνηση και εμένα προσωπικά να σας απαντήσω για τη στάση κάποιων κατηγορούμενων και τις αποφάσεις του δικαστηρίου. Τα έχετε μπλέξει, κα Κωνσταντοπούλου. Ο δικός σας χώρος, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός ο οποίος είχε κάνει τη Δικαιοσύνη παραμάγαζο, όπως ομολόγησε ο κ. Κοντονής, με έναν τρόπο πραγματικά σοκαριστικό. Η κυβέρνηση αυτή έχει αποδείξει ότι σέβεται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Η δίκη των Τεμπών, κόντρα σε όσους έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην ξεκινήσει, προσδιορίστηκε επιτέλους να ξεκινήσει τον Μάρτιο του επόμενου έτους και εκεί πραγματικά πιστεύω, και εγώ και όλοι οι Έλληνες πολίτες, ότι θα αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη. Διότι σε ένα κράτος δικαίου η δικαιοσύνη αποδίδεται στα δικαστήρια, όχι στο πεζοδρόμιο, και όχι πάντως από κατ’ όνομα «εθνικούς εισαγγελείς», οι οποίοι με τη στάση τους περιφρονούν συστηματικά τη Δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία της οποίας εμείς έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε.
Έρχομαι τώρα στα ζητήματα της σημερινής συζήτησης. Και πρώτα θέλω να σχολιάσω αυτά τα οποία άκουσα από τον κ. Ανδρουλάκη για τη διάσκεψη στο Σαρμ Ελ Σέιχ. Μιλήσατε για «νεκρή φύση», δηλαδή για μία σκηνική παρουσία από ό,τι κατάλαβα, η οποία ενδεχομένως να μην ταίριαζε στην αισθητική σας, ότι πήγαμε μόνο για τη φωτογραφία, ότι ουσιαστικά η παρουσία μας εκεί ήταν περίπου περιττή.
Αναρωτιέμαι, κ. Ανδρουλάκη, εάν δεν είχαμε προσκληθεί, τι ακριβώς θα λέγατε; Ότι «η Ελλάδα περιφρονήθηκε», ότι «η Ελλάδα δεν παίζει κανένα ρόλο», ότι «η Ελλάδα είναι ασήμαντη». Και τώρα που πήγαμε εκεί σας ενόχλησε η σκηνική παρουσία. Δηλαδή, δεν κατάλαβα, αν ήσασταν εσείς στη θέση μου τι θα κάνατε; Θα πιάνατε τον κ. Trump από το πέτο και θα του λέγατε «go back, κ. Trump»; Θα κάνατε κάτι διαφορετικό από αυτό το οποίο έκαναν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες οι οποίοι βρέθηκαν εκεί;
Το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν παρούσα σε αυτή τη διάσκεψη είναι, αν μη τι άλλο, μία αναγνώριση ότι η χώρα μας παίζει έναν σημαντικό ρόλο -όχι μόνο σήμερα, αλλά και στην επόμενη μέρα- για την ειρήνευση στη Γάζα, με την ελπίδα ότι πράγματι θα μπορέσουμε να περάσουμε από αυτή την προσωρινή εκεχειρία σε μία μόνιμη ειρήνη, η οποία θα έχει χαρακτηριστικά τέτοια που να επιτρέψει, κα Κωνσταντοπούλου, στον παλαιστινιακό λαό, επιτέλους, να αποκτήσει ένα κράτος το οποίο θα διοικείται από μία παλαιστινιακή οντότητα και το οποίο θα συνυπάρχει δίπλα με το κράτος του Ισραήλ, με ασφάλεια και ειρήνη.
Μου έκανε πολύ εντύπωση ότι κανείς από τους ομιλητές δεν αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η γενεσιουργός αιτία αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής η οποία συντελέστηκε στη Γάζα ήταν μία επίθεση η οποία έγινε την 7η Οκτωβρίου 2023, όπου δολοφονήθηκαν στυγνά από τη Χαμάς παραπάνω από 1.200 πολίτες του Ισραήλ. Αυτό δεν υπάρχει για εσάς. Λες και δεν έγινε ποτέ. Δεν αναφέρομαι σε εσάς, αναφέρομαι στην κα Κωνσταντοπούλου.
Και εγώ ο ίδιος επανειλημμένως έχω πει δημόσια και κατ’ ιδίαν, και στον Πρωθυπουργό και στον Πρόεδρο του Ισραήλ, ότι η στρατιωτική αντίδραση του Ισραήλ ξεπέρασε κάθε όριο και ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατόν -και αυτό είπα και στην ομιλία μου- οποιοσδήποτε στρατιωτικός στόχος να δικαιολογεί την απώλεια τόσων αμάχων και δη παιδιών.
Δεν τα έχετε ακούσει ότι τα έχω πει αυτά τόσες φορές; Τόσες φορές τα έχουμε πει αυτά. Τόσες φορές, κα Κωνσταντοπούλου.
Αναφερθήκατε στα παιδιά τα οποία ήρθαν από τη Γάζα, με πολύ ειρωνικό τρόπο για την παράταξη αυτή και με πολύ προσβλητικό τρόπο και με υπονοούμενα και για τον Υπουργό Εξωτερικών. Ξέρετε τι προσπάθεια χρειάστηκε για να βγουν τα παιδιά αυτά από τη Γάζα; Δεν το κάναμε σόου, δεν το κάναμε για όρους επικοινωνίας. Το κάναμε για να βοηθήσουμε κατατρεγμένα παιδιά και αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε.
Όπως στείλαμε αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας να κάνουν ανθρωπιστικές ρίψεις στη Γάζα, σε ένα δύσκολο, ενδεχομένως και επικίνδυνο, πεδίο. Η στάση μας, λοιπόν, στα ζητήματα αυτά είναι απολύτως ξεκάθαρη.
Αλλά αναρωτιέμαι αν εμείς σήμερα είχαμε αναγνωρίσει κράτος της Παλαιστίνης, όπως έχω πει ότι προτιθέμεθα να κάνουμε κάποια στιγμή, όταν κρίνουμε ότι οι συνθήκες είναι κατάλληλες, αυτό θα μας είχε βοηθήσει ή θα δυσχέραινε τον ρόλο μας την επόμενη μέρα; Ως μίας χώρας η οποία μπορεί να έχει, και πρέπει να έχει, μία παρουσία στα τεκταινόμενα αυτής της ειρηνευτικής διαδικασίας.
Η άποψή μου είναι ότι αυτή τη στιγμή, με τη στάση την οποία έχουμε τηρήσει, με την αναγνώριση που έχουμε και από την Παλαιστινιακή Αρχή ότι έχουμε έντιμες σχέσεις και με την Παλαιστινιακή Αρχή και με τον παλαιστινιακό λαό αλλά και με το κράτος του Ισραήλ, η Ελλάδα είναι σωστά τοποθετημένη προκειμένου να μπορέσει την επόμενη μέρα να παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο στις ειρηνευτικές διαδικασίες όποτε αυτές…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Η Γαλλία, ναι, αναγνώρισε. Πιστεύετε ότι πραγματικά αυτό έκανε διαφορά; Γιατί η ειρήνη αυτή την οποία πετύχαμε, γιατί μπορεί σε κάποιους αυτό το οποίο θα πω να μην αρέσει, μπορεί το στυλ και ο τρόπος του Προέδρου Trump να ξενίζει, και, κ. Ανδρουλάκη, θα σας συνιστούσα να είστε πιο προσεκτικός όταν χρησιμοποιείτε χαρακτηρισμούς για τον Πρόεδρο Trump. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του αλλά είναι ο εκλεγμένος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι στρατηγικός εταίρος της πατρίδας μας. Άρα, θα συνιστούσα λίγο περισσότερη προσοχή. Ο καθένας, λοιπόν, μπορεί να έχει την άποψη του για τον τρόπο…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Όχι, κ. Ανδρουλάκη. Είμαι Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Αγωνίζομαι να υπερασπίζομαι τα εθνικά συμφέροντα. Και κάνω την Ελλάδα ισχυρή και επενδύω στις Ένοπλες Δυνάμεις. Και φροντίζω αυτή η χώρα να μην είναι πια το «ρεντίκολο» της Ευρώπης, όπως ήταν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Στην ελληνική Βουλή σάς λέω αλήθειες που δυστυχώς δεν σας αρέσουν.
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Τι είπατε, κ. Φάμελλε; Με ντροπιαστικές εκφράσεις. Γιατί, δεν ήταν η Ελλάδα το «μαύρο πρόβατο» επί ημερών σας; Δεν ήταν περίγελος η Ελλάδα επί των ημερών σας; Δεν μας ξεφτιλίσατε όταν κάνατε το δημοψήφισμα και πήγατε να οδηγήσετε τη χώρα στον γκρεμό; Τα ξεχάσατε όλα αυτά.
Έρχομαι τώρα στα ζητήματα τα οποία αφορούν στις σχέσεις μας με την Τουρκία. «Μεγάλο διπλωματικό επεισόδιο», «οικτρή αποτυχία» το γεγονός ότι αναβλήθηκε, με υπαιτιότητα της Τουρκίας, η συνάντησή μου με τον κ. Erdoğan. Μεγάλη αντάρα σηκώθηκε στην Ελλάδα. Όταν έγινε το ίδιο με την κα Meloni, γιατί δεν υπήρχε αντίδραση της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Πολύ απλά, κ. Ανδρουλάκη, γιατί αυτά στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ενίοτε συμβαίνουν. Εγώ δεν μπορώ να γνωρίζω τους λόγους, αν οι λόγοι ήταν πραγματικοί ή προσχηματικοί. Μπορεί να ήταν πραγματικοί, μπορεί να ήταν και προσχηματικοί.
Και πράγματι, ναι, μπορεί η Τουρκία να ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι η Ελλάδα έφερε τη Chevron, ότι ολοκλήρωσε τον σχεδιασμό της θαλάσσιας χωροταξίας, ότι έκανε τα Θαλάσσια Πάρκα και αυτή να ήταν η αντίδραση της Τουρκίας, επιλέγοντας εκείνη τη στιγμή να μην συναντηθεί ο Τούρκος Πρόεδρος μαζί μου.
Εξάλλου, ξέρετε, δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλω να θυμίσω ότι για τρία χρόνια, όταν δίναμε τη δύσκολη μάχη στον Έβρο και προστατεύαμε τα ελληνικά σύνορα από μία οργανωμένη εισβολή μεταναστών, ο Πρόεδρος Erdoğan έλεγε τότε «ποιος είναι ο Μητσοτάκης, εγώ δεν θέλω να τον συναντήσω». «Μητσοτάκης γιοκ».
Και εγώ έλεγα και τότε, ασχέτως των διαφορών μας, εμείς επιδιώκουμε πάντα τον διάλογο. Το ίδιο λέω και τώρα. Να είστε σίγουρος ότι θα ξανασυναντηθώ με τον κ. Erdoğan. Και όταν συναντηθώ θα πω κατ’ ιδίαν αυτά τα οποία λέω δημόσια, ότι εμείς επιδιώκουμε καλές σχέσεις με την Τουρκία, αλλά αυτή τη στιγμή εάν η Τουρκία φιλοδοξεί να έχει κάποιον ρόλο στην ευρωπαϊκή άμυνα και θέλει να εξασφαλίσει κονδύλια από το μηχανισμό του SAFE, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή η επιθυμία της περνάει μέσα από τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδος.
Και αυτό, κ. Ανδρουλάκη, το οποίο εσείς το αμφισβητήσατε όταν έγινε, αποτελεί μία μεγάλη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και της διαπραγματευτικής μας ομάδας στις Βρυξέλλες. Δεν ήταν εύκολο να γίνει.
Και ξέρετε πολύ καλά ότι αυτή τη στιγμή, για να πάρει έστω και ένα ευρώ η Τουρκία από το SAFE, απαιτείται συμφωνία της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία απαιτεί ομοφωνία. Το ξέρετε αυτό ή αν δεν το ξέρατε θα έπρεπε να το έχετε μάθει εκ των υστέρων και τουλάχιστον να διορθώσετε τις αρχικές σας δηλώσεις.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις κορώνες πατριωτισμού και ας σκεφτούμε ότι αυτή η δυνατότητα την οποία έχουμε σήμερα ως χώρα μάς δίνει ένα σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο.
Ο σκοπός μας, κ. Ανδρουλάκη, δεν είναι να έρθουμε σε τροχιά ρήξης με την Τουρκία. Ο σκοπός μας είναι να μπορέσουμε να επιβεβαιώσουμε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι οποίες ορίζουν με σαφήνεια ότι η πρόοδος των σχέσεων της Ευρώπης με την Τουρκία εξαρτάται από τον σεβασμό της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων κρατών μελών και ότι η πρόοδος αυτή μπορεί να είναι σταδιακή και υπό προϋποθέσεις αντιστρέψιμη.
Αυτό το οποίο μας ζητήσατε να κάνουμε, το «νέο Ελσίνκι», το έχουμε ήδη πετύχει σε συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Όλοι γνωρίζουν σήμερα ότι για να έρθει η Τουρκία πιο κοντά στην Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει η στάση της απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και μακάρι να το πετύχουμε. Φαντάζομαι ότι αυτό θα θέλαμε τελικά.
Γιατί περιγράψατε το casus belli ωσάν να είναι κάτι περίπου αδιάφορο ή τις «γκρίζες ζώνες» ωσάν να μην είναι ένα ζήτημα το οποίο πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετ’ επιτάσεως, διότι ουσιαστικά συνιστούν αμφισβήτηση όχι κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά ελληνικής κυριαρχίας.
Δεν θέλω να κάνω ιστορικές διαδρομές ούτε θέλω να θυμίσω την Ελλάδα του 1980, τις προνομιακές σχέσεις που είχε τότε η Ελληνική Κυβέρνηση με την παλαιστινιακή ηγεσία, την περιφρόνηση τότε στο Ισραήλ. Θέλω να θυμίσω ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα η οποία αναγνώρισε το Ισραήλ, διότι αρνείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου να αναγνωρίσει το Ισραήλ. Και η πρώτη απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν να αναγνωρίσει το Ισραήλ και ήμασταν η τελευταία χώρα η οποία αναγνώρισε το Ισραήλ.
Και, εν πάση περιπτώσει, επειδή όλοι θυμόμαστε το τι έχει συμβεί και όλοι έχουμε την ιστορία μας, με τα θετικά μας και με τα αρνητικά μας, εγώ δεν έχω διστάσει να πω δημόσια ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να έχει επιλυθεί το Κυπριακό, ήταν μια μεγάλη επιτυχία της Ελλάδος, του Ελληνισμού, της Κύπρου. Και ναι, μία επιτυχία η οποία πιστώνεται στον αείμνηστο Κώστα Σημίτη. Δεν έχω δυσκολία εγώ αυτό να το αναγνωρίσω.
Με την ίδια, όμως, άνεση μπορώ να σας πω ότι, δυστυχώς, το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο παγιώθηκε στα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996. Και τα δύο ισχύουν. Όλοι έχουμε την ιστορία μας, θετική και αρνητική. Μην βλέπουμε, λοιπόν, μόνο μία πτυχή.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, αυτή τη στιγμή είναι ότι η Τουρκία, εάν θέλει να μπει στο πρόγραμμα SAFE, θα πρέπει να απαλλάξει την Ελλάδα από την απειλή πολέμου και να σταματήσει η διαρκής αμφισβήτηση ελληνικών νησιών στο Αιγαίο, μέσα από την ανυπόστατη θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Και αυτό είναι ένα διαπραγματευτικό όπλο το οποίο έχουμε στα χέρια μας.
Και σας διαβεβαιώνω ότι και άλλοι Ευρωπαίοι, και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αντιλαμβάνονται ότι σε αυτή την κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία, το να έρθουν πολύ κοντά στην Τουρκία δεν εξυπηρετεί κατ’ ανάγκη, όχι τα συμφέροντα της Ελλάδος, αλλά τα συμφέροντα της Ευρώπης.
Διότι αν αυτή τη στιγμή θεωρείται η Ρωσία -και δικαιολογημένα, θα έλεγα, για πολλές ευρωπαϊκές χώρες- η νούμερο ένα απειλή, διότι έχει εισβάλλει στην Ουκρανία και απειλεί ευθέως χώρες οι οποίες είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τη στιγμή λοιπόν που έχει συμβεί αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε ότι πρέπει με κάποιο τρόπο η Ευρώπη να μπορεί να αντιδράσει.
Και η Τουρκία αυτή τη στιγμή είναι μια χώρα η οποία είναι πολύ κοντά στη Ρωσία. Είναι μια χώρα η οποία αγοράζει φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τη Ρωσία, είναι μια χώρα η οποία προμηθεύεται πυρηνική τεχνολογία από τη Ρωσία. Άρα, και οι Ευρωπαίοι φίλοι μας θα πρέπει να αντιληφθούν ότι αν θεωρούν τη Ρωσία ως την πρώτη υπαρξιακή απειλή για την ευρωπαϊκή ήπειρο, θα πρέπει να είναι προσεκτικοί όταν προσεγγίζουν μια χώρα η οποία έχει αναλάβει τον ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου». Και αυτό είναι κάτι το οποίο σας διαβεβαιώνω ότι πολλές ευρωπαϊκές χώρες το αντιλαμβάνονται.
Να έρθω λίγο στα ζητήματα της άμυνας και των πρωτοβουλιών που έχουμε αναλάβει προκειμένου να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη λεγόμενη ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία. Θέλω να θυμίσω ότι ήμουν από τους πρώτους ηγέτες ο οποίος μίλησε για την ανάγκη, μαζί με τον Πρόεδρο Macron, η Ευρώπη να αποκτήσει μεγαλύτερη ιδιοκτησία της ευθύνης για τη δική της συλλογική άμυνα.
Και είναι επίσης αλήθεια το γεγονός ότι για πολλές δεκαετίες η Ευρώπη παραμέλησε την άμυνά της. Διότι μετά την πτώση του Τείχους ήταν πολύ εύκολο για πολλές ευρωπαϊκές χώρες να ξοδεύουν λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ τους σε αμυντικούς εξοπλισμούς και να δαπανούν τα υπόλοιπα χρήματα σε κοινωνικό κράτος ή σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Εμείς, όπως ξέρετε, δεν είχαμε ποτέ αυτή την πολυτέλεια, για τους δικούς μας συγκεκριμένους γεωπολιτικούς λόγους.
Τώρα, όμως, έχει έρθει η ώρα που η Ευρώπη επιτέλους αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να δει τα ζητήματα της άμυνας μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Και η Ελλάδα σε αυτή τη συζήτηση έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Ο πρώτος ο οποίος μίλησε στην Ευρώπη για την ανάγκη δρομολόγησης της περιβόητης ρήτρας διαφυγής ήμουν εγώ. Και η ρήτρα διαφυγής έγινε πράξη. Τι είναι η ρήτρα διαφυγής; Η δυνατότητα να κάνουμε κάποιες επιπρόσθετες αμυντικές δαπάνες οι οποίες δεν προσμετρώνται στην οροφή των δαπανών μας. Άρα, δεν κινδυνεύουμε, εάν αυξήσουμε και άλλο τις αμυντικές μας δαπάνες, να μπούμε σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος.
Και πρέπει να σας πω ότι η χώρα μας έχει πετύχει κάτι το οποίο είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Ναι, ξοδεύουμε 3% του ΑΕΠ μας για την άμυνα. Και πολύ καλά κάνουμε, διότι είναι προϋπόθεση για την ελευθερία μας. Αλλά ταυτόχρονα, κα Κωνσταντοπούλου, ξοδεύοντας 3% για την άμυνα η χώρα μπορεί και έχει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2%.
Το μάθημα, λοιπόν, των εξοπλισμών χωρίς δημοσιονομική πειθαρχία…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Άκουσα αυτές τις πολύ ωραίες θεωρίες της αριστεράς, το είπε και ο κ. Φάμελλος. «Η άμυνα», λέει, «της χώρας ξεκινάει από τη διπλωματία». Αλήθεια; Να γίνουμε και εμείς σαν την Κόστα Ρίκα λοιπόν, χωρίς στρατό αλλά να λέμε ότι έχουμε ισχυρή διπλωματία. Η άμυνα της χώρας ξεκινάει από την ισχυρή άμυνα και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης.
Και αν δείτε, για να μην θυμίσω… Τα έχω ξαναπεί, δεν θέλω να θυμίσω στο Σώμα την κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων την οποία παραλάβαμε τον Ιούλιο του 2019. Ας την αφήσουμε αυτή τη συζήτηση, να μην την κάνουμε, κ. Φάμελλε, δημόσια.
Η Ευρώπη, λοιπόν, σήμερα έχει αντιληφθεί ότι πρέπει να υποστηρίξει τις επενδύσεις στην άμυνα. Και αυτό το κάνει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: με τη ρήτρα διαφυγής, με το εργαλείο SAFE, με την επισημοποίηση ότι θα υπάρχουν ευρωπαϊκά έργα, τα οποία είναι έργα που προστατεύουν όλους τους Ευρωπαίους, όπως μία αντιπυραυλική άμυνα ή μία άμυνα κατά των drones, τα οποία ενδεχομένως -δεν είμαστε εκεί ακόμα, αλλά θα εξακολουθούμε να πιέζουμε γι’ αυτό- να μπορούν να χρηματοδοτηθούν και από ευρωπαϊκούς πόρους.
Αυτό είναι μία κατάκτηση της Ευρώπης και η Ελλάδα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια. Όπως έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, διότι όλα τα ζητήματα συνδέονται, και στο προσφυγικό ζήτημα. Είναι ζήτημα το οποίο έχει μία σημαντική διάσταση εθνικής ασφάλειας. Ήμασταν μόνοι ή από τους λίγους, το 2020, όταν όλοι στην Ευρώπη μιλούσαν για δευτερογενείς ροές και μας πίεζαν για την εφαρμογή του «Δουβλίνου», που λέγαμε ότι μία σωστή μεταναστευτική πολιτική ξεκινά πρώτα και πάνω απ’ όλα από τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων. Το κάναμε πράξη και έγινε ευρωπαϊκή πολιτική.
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα δεν έχει, σύμφωνα με αυτά τα οποία λέει η αντιπολίτευση, λόγο, ρόλο και φωνή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έχουμε, λοιπόν, σήμερα ένα πολύ θετικό πρώτο κείμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έναν οδικό χάρτη ο οποίος αναφέρεται συγκεκριμένα σε μία άμυνα 360 μοιρών, ξεχωρίζοντας, προφανώς, τα ανατολικά σύνορα ως σύνορα στα οποία αυτή τη στιγμή υπάρχει μια μεγάλη κρίση, αναγνωρίζοντας όμως ταυτόχρονα ότι όποιες επενδύσεις γίνονται στην ευρωπαϊκή άμυνα πρέπει να αφορούν όλες τις χώρες που βρίσκονται στα εξωτερικά σύνορα και αυτό είναι, προφανώς, κάτι το οποίο η Ελλάδα το χαιρετίζει και φροντίζει να το υποστηρίξει, με έναν τρόπο ο οποίος θα οδηγήσει τελικά και σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Τέλος, γιατί δεν θέλω να κάνω περισσότερη κατάχρηση του χρόνου και κ. Πρόεδρε -συγγνώμη, δεν ήσασταν εσείς στην έδρα- θέλω να ενημερώσω τους κυρίους συναδέλφους ότι δεν θα μπορέσω να παρακολουθήσω όλη τη συζήτηση, διότι αν είχατε φροντίσει να τηρήσετε τον χρόνο σας θα ήμασταν τώρα δύο ώρες μείον σε σχέση με το πού βρισκόμαστε.
Λοιπόν, από εδώ και στο εξής αν θέλετε πραγματικά να υπάρχει δική μου παρουσία, θα πρέπει να φροντίζετε να τηρείτε τον χρόνο σας. Όχι, δεν έχω καμία υποχρέωση να σας ακούω να μιλάτε τον διπλό χρόνο από αυτόν τον οποίο έχετε. Δεν έχω καμία υποχρέωση να το κάνω. Θα σεβαστείτε εσείς τη Βουλή για να μπορώ και εγώ να σέβομαι εσάς.
Λοιπόν, είπατε κάτι, κ. Ανδρουλάκη…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Ε, πώς δεν φταίτε; Μιλήσατε και εσείς τον διπλάσιο χρόνο.
Λοιπόν, είπατε κάτι το οποίο μου έκανε πολύ εντύπωση, κ. Ανδρουλάκη, και θέλω να κλείσω με αυτό. Είπατε -και θα σας ζητούσα πραγματικά να το ανακαλέσετε διότι δεν είναι σωστό αυτό να λέγεται από έναν Έλληνα πολιτικό αρχηγό- ότι η μεγαλύτερη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τη Μεταπολίτευση και μετά ήταν η είσοδος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όχι, κ. Ανδρουλάκη. Η μεγαλύτερη επιτυχία της χώρας ήταν η είσοδος της Ελλάδος στην ΕΟΚ το 1979. Γιατί κουνάτε το χέρι σας; Δεν συμφωνείτε; Δεν συμφωνείτε με αυτή τη διατύπωση; Η Κύπρος ήταν πιο σημαντική από την Ελλάδα. Να μου το εξηγήσετε παρακαλώ αυτό.
Εκτός αν η ανάγκη σας να επικοινωνείτε με το «όραμα» ή την «παρουσία» του Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί βλέπω ότι συνέχεια κάνετε αναφορές στην δεκαετία του ’80, είναι τόσο έντονη που σας θυμίζει…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Όχι, καθόλου, το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ο Ανδρέας Παπανδρέου το έλεγε. Όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου πολέμησε λυσσαλέα και καταψήφισε την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Καλό είναι να τακτοποιούμε τα της ιστορίας με έναν τρόπο ο οποίος είναι σωστός και αντικειμενικός.
Η μεγαλύτερη εθνική επιτυχία της χώρας, το επαναλαμβάνω, ήταν η είσοδος της πατρίδας μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Έργο αποκλειστικά και μόνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για το οποίο πολεμήθηκε λυσσαλέα από όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Και καλό είναι, έστω και τώρα, όπως εγώ είχα το θάρρος να πω ότι ήταν μεγάλη επιτυχία του Κώστα Σημίτη η είσοδος της Κύπρου στην Ευρώπη, επιτέλους αυτό να μπορέσετε να το αναγνωρίσετε.
Κλείνω, λοιπόν, κ. Πρόεδρε, εκφράζοντας για ακόμα μία φορά την πίστη μου ότι η Ελλάδα σήμερα έχει τις δυνατότητες να παίξει έναν ουσιαστικό, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ασφάλεια της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου. Είμαστε μία χώρα η οποία έχει ανακτήσει το χαμένο της κύρος. Είμαστε μία χώρα η οποία πατάει καλά στα πόδια της ως προς τα δημόσια οικονομικά, είμαστε μία χώρα της οποίας η φωνή ακούγεται στην Ευρώπη, και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αλλά και στα Συμβούλια Υπουργών.
Δεν είμαστε πια μια χώρα επαίτης, όπως δυστυχώς ήμασταν στα χρόνια των τριών μνημονίων. Είμαστε μία χώρα η οποία έχει σημαντικές στρατηγικές συμμαχίες, όχι μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και με όλες τις χώρες του Κόλπου.
Είμαστε μία χώρα η οποία απολαμβάνει σεβασμό. Δεν είμαστε μία υπερδύναμη. Είμαστε μία χώρα μεσαίου μεγέθους, η οποία προσπαθεί να ασκήσει εξωτερική πολιτική με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και υπερασπιζόμενη πάντα τα εθνικά συμφέροντα.
Δεν πάσχουμε από κανένα μικρομεγαλισμό. Ξέρουμε τα όριά μας, ξέρουμε τις δυνατότητές μας. Αλλά πράγματι, όταν βλέπω και θυμάμαι παλιές συζητήσεις για την εξωτερική πολιτική, θυμάμαι ότι όταν η εξωτερική πολιτική και όταν οι τοποθετήσεις γύρω από την εξωτερική πολιτική γίνονται με το ένα μάτι στο εσωτερικό ακροατήριο, κατά κανόνα δεν υπηρετούμε τα εθνικά συμφέροντα.
Θα ήταν χρήσιμο, λοιπόν, μέσα από τις τοποθετήσεις σας και μέσα από τις δευτερολογίες σας να δούμε αν υπάρχουν έστω κάποια πεδία στα οποία συμφωνείτε, επιτέλους, με την κυβέρνηση.
Αν θεωρείτε δηλαδή -και να μας το απαντήσετε ευθέως, κ. Ανδρουλάκη- ότι καλώς έγινε η διαπραγμάτευση του SAFE έτσι όπως έγινε, γιατί πράγματι μας δίνει σημαντικά διαπραγματευτικά όπλα.
Εάν συμφωνείτε με το γεγονός ότι η Ελλάδα παίζει έναν σημαντικό ρόλο ως προς την επανεκκίνηση των συνομιλιών για το Κυπριακό.
Εάν πιστεύετε -και θα έπρεπε να τοποθετηθείτε γι’ αυτό- ότι την επόμενη μέρα, εάν μπορέσει να επέλθει μία οριστική ειρήνη στη Γάζα, η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα -παρούσα, το τονίζω- στη Γάζα με κάποιον τρόπο ο οποίος να σηματοδοτήσει ότι επί του πεδίου εμείς εννοούμε αυτά τα οποία λέμε. Αυτά είναι τα «σκληρά» διλήμματα, ξέρετε, της εξωτερικής πολιτικής.
Φαντάζομαι ότι κανείς κατατρεγμένος Παλαιστίνιος δεν θέλει ή δεν θα μπορεί να ζήσει σε αυτόν τον έρημο τόπο έτσι όπως, δυστυχώς, τον έχουν μετατρέψει οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί. Και αν, ναι, αυτό σημαίνει ρόλο της Ελλάδος στην ανοικοδόμηση της Γάζας, καλώς το σημαίνει. Γιατί δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε αυτό, εκτός αν θέλετε οι άνθρωποι αυτοί να μείνουν στις σκηνές μέσα στα ερείπια.
Η Ελλάδα λοιπόν θα εξακολουθεί να ασκεί…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Λυπάμαι πραγματικά για το επίπεδο κάποιων από αυτά τα οποία ακούστηκαν σε αυτή την αίθουσα, αλλά επειδή πιστεύω ότι οι πολίτες έχουν κρίση, θα μπορούν να ξεχωρίσουν ποιοι είναι αυτοί που μπορούν πραγματικά με σοβαρότητα να διαχειριστούν κρίσιμα ζητήματα και να κρατήσουν το τιμόνι της χώρας σταθερό και ασφαλές σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς.
Σας ευχαριστώ.
Δείτε την δευτερολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη:
Συντακτική ομάδα Oknews
