Εκπαιδεύτηκε στο να χειρίζεται το πινέλο, όμως τελικά… έπιασε το σκαρπέλο. Ο εικαστικός Σωτήρης Αγγέλου, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με ειδίκευση στη ζωγραφική, στράφηκε στη γλυπτική, ικανοποιώντας έτσι ένα παιδικό του απωθημένο. Μία σειρά από έργα του θα δει ο περαστικός στη Θεσσαλονίκη που περπατά στην οδό Καρόλου Ντηλ, καθώς η έκθεσή του, με τίτλο «Μικρά γλυπτά», φιλοξενείται στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ.
«Είναι έργα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, που άρχισα να ασχολούμαι λίγο πιο συστηματικά με αυτό που με εκφράζει περισσότερο, δηλαδή το να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου», δηλώνει ο Σωτήρης Αγγέλου, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η παύση όλων αυτών των ετών, από το 1999 που τελείωσε τη σχολή, οφείλεται στο γεγονός ότι ασχολήθηκε με την εκπαίδευση. «Ήμουν δάσκαλος όλα αυτά τα χρόνια γι’ αυτό υπήρχε και μία πολύ μεγάλη παύση από τα καλλιτεχνικό δρώμενα και κυρίως από τη δικιά μου προσωπική παραγωγή. Έκανα βέβαια κάποια πράγματα, αλλά δεν είχαν συνέχεια», αναφέρει ο καλλιτέχνης.
Από μικρό παιδί ο Σωτήρης Αγγέλου είχε εικόνες αντίστοιχες εικόνες, παρακολουθώντας τον μαραγκό πατέρα του επί τω έργω. «Πάντα μου άρεσε κι εμένα να ασχολούμαι με τα εργαλεία, με τα χέρια, να τρίβω, να σκαλίζω… Μ’ αρέσει δηλαδή το να αγγίζω το υλικό μου, να το πλάθω με τα χέρια, να το διαμορφώνω, να το ολοκληρώνω… Είναι αυτό που μου βγαίνει, αυτό που θέλω να κάνω», λέει, χωρίς να μπορεί να κρύψει το πάθος του για αυτή τη μορφή τέχνης.
Ήδη από την περίοδο που ήταν στη σχολή, όπως αναφέρει, από ένα σημείο και μετά σταμάτησε να ζωγραφίζει και άρχισε να αναζητά μία ακόμα διάσταση στο έργο του, «βγαίνοντας» αρχικά πάνω στο τελάρο και στη συνέχεια στο χώρο, επιχειρώντας να δημιουργήσει κάποια μικρά γλυπτά. «Το τελευταίο διάστημα που μου δόθηκε η ευκαιρία και είχα λίγο παραπάνω χρόνο να ασχοληθώ, επιχείρησα να κάνω αυτές τις κατασκευές με απλά εργαλεία που έχω στο εργαστήριό μου και χρησιμοποιώντας ένα επίσης πολύ απλό υλικό, το ελαφρό μπετόν», σημειώνει ο κ. Αγγέλου.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην τέχνη του, όπως επισημαίνει, είναι η οριοθέτηση και η υλικότητα. «Ό,τι σχέση έχει η φόρμα και το χρώμα στη ζωγραφική, έχει για μένα ο χώρος σε συνδυασμό με το φως σε αυτά που κάνω στη γλυπτική, όπως και το γεγονός ότι η όλη διαδικασία αποκτά μια σωματικότητα. Αυτό που έμαθα στη σχολή μου από τον αείμνηστο δάσκαλό μου, Μάκη Θεοφυλακτόπουλο, είναι αυτή η αγωνία του να ταιριάξεις σχήμα – χρώμα στη ζωγραφική και σε αυτό που κάνω εγώ φως – σκιά ή κενό και πλήρες», λέει χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, θεωρεί μεγάλη πρόκληση ότι στο υλικό που δουλεύει δεν υπάρχει… undo! «Στη ζωγραφική είναι πολύ πιο εύκολο να διορθώσεις ένα ατύχημα. Στη γλυπτική όμως τα ατυχήματα είναι πιο συχνά. Κι εκεί που μπορεί να έχεις ένα μικρό ή μεγάλο σπάσιμο και θεωρείς ότι το έργο έχει χαλάσει, τελικά να προκύψει κάτι εντελώς διαφορετικό», είπε, χαρακτηρίζοντας τη διαδικασία ως ένα παιχνίδι, το οποίο δεν ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει. «Οπότε πολλές φορές ξεφεύγω εντελώς από το αρχικό σχέδιο και προκύπτει κάτι καινούργιο», καταλήγει.
Την επιμέλεια στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ έχει ο Γιάννης Αργυριάδης.
