Στην εσωτερική πλευρά μιας βιτρίνας της οδού Καρόλου Ντηλ, ο γλύπτης Χρήστους Βαλεράς γυρνά την πλάτη και ποζάρει ανάμεσα σε δύο φτερά που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Μερικά φτερά ακόμη, όλα φτιαγμένα από μάρμαρο και γύψο, στολίζουν για τον μήνα Δεκέμβριο τις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, που επιμελείται ο Γιάννης Αργυριάδης.
Ο 64χρονος γλύπτης γεννήθηκε στην κωμόπολη Δέλβινο, 16 χιλιόμετρα βορειοανατολικά των Αγίων Σαράντα και ζει μόνιμα στη χώρα μας για περισσότερα από 30 χρόνια. Τα φτερά που παρουσιάζει στις Βιτρίνες του ΟΤΕ, σύμφωνα με τη Σοφία Ζαράρη, που επιμελείται το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση, «αφηγούνται ένα προς ένα τη μικρή Οδύσσεια του καλλιτέχνη, την πορεία του από την Αλβανία προς στην Ελλάδα». «Αν και μόνα τους το καθένα, δίχως να συνυπάρχουν σε ζεύγη, τα φτερά του Χρηστάκη Βαλερά αποδεικνύουν με την ταπεινότητα που τον διακρίνει, την πίστη, το πείσμα, τη δύναμη αυτού του ανθρώπου, που η φλόγα της δημιουργίας, παρά τις αντιξοότητες της ζωής, συνεχίζει να πάλλεται αιώνια εντός του», αναφέρει χαρακτηριστικά η κ. Ζαράρη.
Ο Χρήστος Βαλεράς, σύμφωνα με την ίδια, επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1989. Η πρώτη πόλη που αντίκρισε σ’ αυτό το ταξίδι -προσφορά του αλβανικού κράτους σε εκείνον, ως επιβράβευση για τα αγάλματα που μόχθησαν τα χέρια του να φτιάξουν- ήταν η Θεσσαλονίκη. «Αν έχει μείνει κάτι στη μνήμη του χαραγμένο από εκείνες τις λίγες ημέρες διακοπών στην Ελλάδα, είναι τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί τόποι, η Αρχαία Ολυμπία, οι Δελφοί, η Ακρόπολη», σημειώνει η Σοφία Ζαράρη.
Το 1980 περνά στο τμήμα Γλυπτικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και τέσσερα χρόνια μετά, διορίζεται ως καθηγητής σε Λύκειο στην Αλβανία. Ωστόσο, το 1991 αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. «Πηγαίνω στο σπίτι μου. Όλες οι πόρτες θα είναι ανοιχτές, γιατί είμαι Έλληνας», λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, που μαζί με τη σύζυγό τους και το δυο μηνών βρέφος τους, άφησαν τη σιγουριά που του εξασφάλιζε η θέση προϊσταμένου σε Λύκειο Καλών Τεχνών.
Πρώτη δουλειά στη νέα του πατρίδα, ήταν ένα μαρμαράδικο στην Πάτρα. Το πρωί έφτιαχνε προτομές και στα κενά της δουλειάς έβαφε σπίτια για να επιβιώσει. Επτά χρόνια αργότερα, όμως, άνοιξε το δικό του εργαστήριο, όπου οι ανάγκες της αγοράς τον οδήγησαν να ασχοληθεί με την κατασκευή διακοσμητικών εκκλησιαστικών στοιχείων και να αφήσει στην άκρη τα μεγάλα όνειρα να περιμένουν…
Βλέποντας ο περαστικός τα «φτερά» του γλύπτη στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, «ακούει» τον ίδιο να λέει: «Είμαι ικανός για να δω την αλήθεια. Έχω καταφέρει πολλά. Όμως, δεν πέταξα στην ζωή μου. Έμεινα με ένα φτερό μονάχα να πετώ»…