Το «OUTRO» του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ από τις 5 έως τις 30 Οκτωβρίου.
Το «OUTRO» είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Jean – Luc Lagarce, «Juste la fin du Monde», το οποίο μετέπειτα έγινε ταινία (στα ελληνικά: «Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου») από τον Xavier Dolan και απέσπασε πολλά βραβεία.
Το «OUTRO» σηματοδοτεί την επιστροφή του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου στην Ελλάδα με την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του.
Ο δημιουργός είναι απόφοιτος της πρωτοποριακής Ακαδημίας Θεάτρου και Χορού του Άμστερνταμ, με μαθητεία πλάι στον Ivo van Hove και σπουδαίες συνεργασίες στο ενεργητικό του.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Ο Λουκάς, ένας συγγραφέας, επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια στο πατρικό του, σ’ ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Θέλει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, τις χαμένες ευκαιρίες, να βρει το θάρρος ν’ αντιμετωπίσει τον εαυτό του απέναντι στην οικογένειά του. Να υπερασπιστεί τις επιλογές, τα «θέλω», την ταυτότητά του.
Θα δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος ώστε να βρει τη λύτρωση που αποζητά;
Το «OUTRO» του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου μας καλεί να αναλογιστούμε: Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τους άλλους, όταν δεν έχουμε κάνει δουλειά με τον εαυτό μας; Και, τελικά, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή; Ποιες οι προτεραιότητες; Tι θα έπρεπε να θυσιάσουμε και σε ποιον βωμό; Θα μπορούσαν όλα να γίνονταν «αλλιώς»; Και πόσο απέχουμε-ατομικά, αλλά και σαν κοινωνία-από αυτό το «αλλιώς»;
Σκηνοθετικό σημείωμα
Τι ρόλο παίζει η επιστροφή του καλλιτέχνη στο περιβάλλον που τον έδιωξε; Γυρίζει με την ελπίδα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει; Του έχει λείψει η ζεστασιά της οικογένειάς του ή απλά επιβεβαιώνει ότι καλώς έφυγε;
Όσοι έχουν μεγαλώσει σε μια κλειστή ελληνική επαρχιακή πόλη, ξέρουν καλά τι σημαίνει να ονειρεύεσαι να το σκάσεις από το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Ένα περιβάλλον δίχως κανένα όριο ανοχής στη διαφορετικότητα, που προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε φυσική σου τάση και να σου φορέσει τα πατροπαράδοτα στεγανά και τους φραγμούς που κυριεύονται από την ενοχή της απόλαυσης και θέτουν ψηλά τον πήχη της κοινωνικής αποδοχής και ομοιογένειας.
Στο «OUTRO» ήθελα να δημιουργήσω ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο το κοινό να νιώθει συμμέτοχο. Ο θεατής να προβληματιστεί για το πώς έχουμε δομήσει την κοινωνική μας πραγματικότητα, όχι απαραίτητα να ενστερνιστεί τις απόψεις που εκφράζονται.
