Η δύναμη της κλωστής, όταν συνδυάζεται με χρώματα δημιουργεί ένα διαφορετικό είδος τέχνης που αποτυπώνει εικόνες και εκφράζει συναισθήματα. Μια δραστήρια γυναίκα από την Ξάνθη, σύζυγος και μητέρα, η Ανθή Κουρτίδου κατάφερε τα τελευταία χρόνια να εκφραστεί δημιουργικά μέσα από την κλωστή και την αστείρευτή φαντασία της. Δεν πλέκει, ούτε κεντάει, με τον συμβατικό τουλάχιστον τρόπο που όλοι γνωρίζουν. Κεντάει, με τον δικό της τρόπο και αποτυπώνει πάνω σε καμβάδες εικόνες, συναισθήματα, κτίρια.
Η τελευταία της έκθεση στο πλαίσιο των Γιορτών Παλιάς Πόλης της Ξάνθης με τίτλο: «Η δύναμη της κλωστής» αποτυπώνει την εξέλιξη της δουλειάς της τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια. Φανερώνει τη μεγάλη αγάπη που έχει γι’ αυτό που κάνει δίνοντας την ευκαιρία σε άλλους ανθρώπους να εμπνευστούν από τη δική της δουλειά ή να εμπνευστεί η ίδια από τη δική τους.
Όλα ξεκίνησαν το 2022 όταν η κ. Κουρτίδου ξεκίνησε να «κεντάει» πάνω σε λευκούς καμβάδες – τελάρα, εμβληματικά μνημεία, αρχοντικά και τοπόσημα της Ξάνθης. Μεγαλωμένη σε χωριό έμαθε μόνη της να σχεδιάζει και να κεντάει μαζί με τις φίλες της περνώντας δημιουργικά το χρόνο της. Με το πέρασμα των ετών και τη μετακίνησή της στην πόλη της Ξάνθης, το κέντημα έγινε για την ίδια τρόπος ζωής.
Κεντημένα κτίρια πάνω σε ζωγραφικούς καμβάδες
«Αγαπάω πολύ το κέντημα, την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας και προσπαθώ να τα διατηρήσω», τονίζει μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ και προσθέτει: «κάπως έτσι ξεκίνησα μέσα στην περίοδο της καραντίνας να κεντάω πάνω σε καμβά διάφορα κτίρια της παλιάς πόλης της Ξάνθης και βέβαια το πιο εμβληματικό της κτίσμα, το ρολόι που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία. Μέχρι τότε κεντούσα πάνω σε ρούχα. Μου άρεσε η ιδέα να κεντήσω κάτι όμορφο που θα φορεθεί και θα γίνει μέρος της καθημερινότητας ενός ανθρώπου. Για μένα το εικαστικό ντεκόρ μπορεί να είναι μια απλή μπλούζα. Και μετά τα ρούχα ήρθε η σειρά του καμβά».
Όπως εξηγεί η κ. Κουρτίδου, αρχικά, σχεδιάζει το κτίριο σε χαρτί και στη συνέχεια το μεταφέρει στον καμβά κάνοντας τρύπες με τη βελόνα από τις οποίες μετά θα περάσει η κλωστή. «Αφιερώνω πολύ χρόνο να σχεδιάσω σωστά τις γραμμές κι όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να αποτυπώσουν την εικόνα που θέλω να κεντήσω. Τα έργα μου είναι σε μίνιμαλ γραμμές και πάντα χρησιμοποιώ μαύρη κλωστή», τονίζει με έμφαση.
Σταδιακά η αγάπη της για το κέντημα πάνω στον καμβά εξελίχθηκε. Μετουσιώθηκε σε διάφορες μορφές έκφρασης συναισθημάτων, μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια συντροφιά, την μοναξιά, την στεναχώρια. Πάντρεψε την κλωστή με το χρώμα και αντιλήφθηκε πόσο μεγάλη δύναμη έχει η κλωστή ως έκφραση δημιουργίας.
Αγκαλιές, νήματα και συναισθήματα
Έργα κεντητικής τέχνης σε καμβά ζωγραφικής, έργα που περιγράφουν τα συναισθήματα που δημιουργεί μια αγκαλιά: η αγκαλιά της φίλης, της μητέρας, του πατέρα. Αγκαλιά, νήματα και συναισθήματα συνέθεσαν τη δική της συμμετοχή στην ομαδική έκθεση που φιλοξενείται στο αρχοντικό του Λυκείου Ελληνίδων Ξάνθης στο πλαίσιο των Γιορτών της Παλιάς Πόλης.
«Αυτή την φορά νομίζω έγινε μία αλλαγή στον σχεδιασμό μου. Γίνεται ένα διάλειμμα από τις εκθέσεις με θέμα τα κτίρια», σημειώνει η κ. Κουρτίδου και συμπληρώνει: «προσέγγισα την αγκαλιά και τα συναισθήματα που δημιουργεί η αγκαλιά όλων των ανθρώπων αλλά και της φύσης. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες «ψεύτικες» αγκαλιές και για αυτό τον λόγο γίνεται μία σχετική αναφορά σε έναν πίνακα για την αγκαλιά της σιωπής, στην οποία κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να μένουν εγκλωβισμένοι με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Αυτό το θέμα αγγίζει και τις γυναικοκτονίες.
Ξεκίνησε από ένα ποίημα που μου έδωσε μία γνωστή φίλη και χαρακτηριστικά μου είπε «αν σε εμπνεύσει, μπορείς να γράψεις κάτι». Είχε, δηλαδή αυτό το νόημα, οι στίχοι ήταν πολύ δυνατοί.
Φέτος η κ. Κουρτίδου συμπληρώνει τρία χρόνια που συμμετέχει με εκθέσεις έργων της στις Γιορτές Παλιάς πόλης, ωστόσο όλα τα προηγούμενα χρόνια πραγματοποίησε αρκετές εκθέσεις εντός και εκτός Ξάνθης. Κάθε φορά όπως υπογραμμίζει χαίρεται με την ανταπόκριση που έχουν τα έργα της στον κόσμο αλλά κυρίως για την αγάπη που λαμβάνει από αυτούς.
«Το ευχάριστο είναι πως μπορώ και μοιράζομαι με τον κόσμο όλη αυτή την αποδοχή και τα συναισθήματα. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η συνεργασία που έχω με άλλα άτομα. Σε κάθε πίνακα κάποιος γράφει ένα κείμενο κι άλλοτε εμπνέομαι εγώ από αυτά που γράφει, άλλοτε ο πίνακας είναι αυτός που τους εμπνέει και γράφουν. Ουσιαστικά μέσα από αυτή την συνεργασία βγαίνουν ωραία συναισθήματα, δημιουργούνται φιλίες. Κρίνω, λοιπόν πως μέσα από όλη αυτή την διαδρομή που έχω κάνει, αυτό που με χαροποιεί περισσότερο είναι αυτές οι συνεργασίες. Νομίζω πως έχω παρέα, δεν προχωρώ μόνη μου!» τονίζει με νόημα.
